Of je nou aan het rouwen bent om je huwelijk dat voorbij is of je vader die is overleden, of je voelt je boos en gekwetst, omdat je bent ontslagen - het zijn geen prettige gevoelens. En toch is het zó de moeite waard om te leren die gevoelens te ondergaan, te merken dat je ze aankunt, te ervaren dat je ermee kunt zijn. Dat maakt dat je je vrijer gaat voelen, niet meer gehinderd door al die blokkades die je had opgeworpen om je te helpen ze weg te duwen, bewust of onbewust. Het afgaan van de pijn, het verzet tegen de pijn, veroorzaakt juist het meeste lijden. Het is zoveel werk en het kost zoveel energie!
"Een beetje ongelukkig kunnen zijn, dat is de kunst van het leven" zei Dirk de Wachter, een Vlaamse psychiater.
Dit alles, dit onvermogen met negatieve gevoelens en emoties om te gaan, wordt naar mijn idee versterkt door angst. We zijn bang dat we het niet aankunnen, dat we erdoor overgenomen worden. En dat we er niet meer uitkomen, erin "verzuipen". Terwijl we van positieve gevoelens en emoties heel goed weten dat ze weer voorbij gaan en dat zelfs jammer vinden. Diezelfde eigenschap hebben ook de negatieve gevoelens en emoties. Alleen vinden we de één fijn en de ander vervelend.
Meer is het niet, in feite. Het voelen, het toelaten, door je heen laten trekken, en merken dat het voorbijgaat. Daarbij ook leren dat je niet je gevoelens/emoties bént. Je hébt ze, da's heel wat anders. Op die manier, dus zonder je ermee te identificeren, kun je ze door je heen laten gaan en uiteindelijk loslaten.
"Een beetje ongelukkig kunnen zijn, dat is de kunst van het leven" zei Dirk de Wachter, een Vlaamse psychiater.
We vinden emoties vaak maar lastig
Maar in onze westerse maatschappij hebben wij niet zoveel op met gevoelens noch emoties. We vinden het vaak maar lastig. En dat geldt vooral voor de negatieve, zoals verdriet, angst en boosheid. De positieve, zoals blijdschap en verliefdheid, kunnen we wel hanteren :) De negatieve gevoelens/emoties moeten eigenlijk meteen weg, "denk er maar niet meer aan", "wat heb je eraan om verdrietig te zijn, daar komt-ie toch niet door terug?", "je hoeft niet bang te zijn, stil maar, sssh". Zo doen we dat met elkaar. Want anders "verzuip je erin" of zit je zielig te doen.Dit alles, dit onvermogen met negatieve gevoelens en emoties om te gaan, wordt naar mijn idee versterkt door angst. We zijn bang dat we het niet aankunnen, dat we erdoor overgenomen worden. En dat we er niet meer uitkomen, erin "verzuipen". Terwijl we van positieve gevoelens en emoties heel goed weten dat ze weer voorbij gaan en dat zelfs jammer vinden. Diezelfde eigenschap hebben ook de negatieve gevoelens en emoties. Alleen vinden we de één fijn en de ander vervelend.
Meer is het niet, in feite. Het voelen, het toelaten, door je heen laten trekken, en merken dat het voorbijgaat. Daarbij ook leren dat je niet je gevoelens/emoties bént. Je hébt ze, da's heel wat anders. Op die manier, dus zonder je ermee te identificeren, kun je ze door je heen laten gaan en uiteindelijk loslaten.